Her bina yıkılışında hatıralarım da gidiyor. Yeni Cami'de cüz ile namaz kılmayan, Akpınar'da bakırcılar çarşısında şire pazarında dolaşmayan, Kışla Caddesi'nde yağmurda ıslanmayan, Kapalı Çarşı'da ısınmayan, Kığılı Pasajı'nda gezmeyen, Güngör Kebap'ta yemek yemeyen, Sofular Çay Evi'nde Malatya Çay Evi'nde dinlenmeyen gitmeyen kimse anlayamaz derdimi.
Bu şehir benim hayatımın her anımı şekillendirdi. Burada doğdum, büyüdüm, sevdim, evlendim, çocuklarımı yetiştirdim. Burada mutlu oldum, üzüldüm, korktum, umutlandım. Burada her şeyi yaşadım. Ama artık burası benim bildiğim Malatya değil. Deprem her şeyi değiştirdi. Şehrin ruhu kayboldu. Yerini acı, yıkım ve ölüm aldı. Ben de burada yaşamak istemiyorum artık. Ama nereye gidebilirim ki? Bu şehir olmadan nasıl yaşayabilirim ki? Bu şehir benim kimliğim, benim ait olduğum yer. Bu şehir benim sevgilim, benim eşim, benim ailem. Bu şehir benim her şeyim...
Malatya'mızın yıkıldığını görmek çok acı verici. Bu şehir bizim evimiz, anılarımız, kültürümüz. Deprem sadece binlerce canı değil, aynı zamanda şehrin tarihini, kimliğini, ruhunu da aldı. 9 aydır bu felaketin yaralarını sarmaya çalışıyoruz ama hala çok zor.
Biz bu şehri seviyoruz ve burada yaşamak istiyoruz. Lütfen bize yardım edin, şehrimizi yeniden inşa edelim, hafızasını koruyalım, bizi yaşatan bir yer yapalım...
