Eğitim, bilinmeyen hikmetleri öğretmektir. Eğitim; kirli ayakkabıları çıkarmaktır, eğitim, herkese bilinç düşüncesiyle hizmet etmektir. Eğitim kişinin kendisini tanıyarak disiplinlerini terbiye edip, hayallerini ve yaşantılarını değerler üzerinde disipline edip hizaya getirmesidir. Bu disiplinler, sevgi, saygı, samimiyet, sadakat ve meslek aşkı üzerine inşa edilmelidir.
Bir eğitimci, meslek hayatı boyunca, çocukların gözlerindeki ışıltıdan ve yüzlerindeki tebessümlerden evrenin dilini öğrenmiştir diye düşünüyorum… Çocukların kalplerindeki saf ve berraklığı kendi kalplerindeki yaşattıkları çocukluk ile yoğurarak, öğrencileriyle birlikte yaşamalıdır.
Bu süreçteki özverili çabalarıyla öğretmenler özgürlüğün tadını çıkarırlar; bir nebze olsun kendi çocukluğunun yeniden yaşamış olur diyebilirim. Bunun için de öncelikle doğayı ve her varlığı ve özellikle de çocukları “sevgiyle” tanımakla mutlu olduklarının ve dolayısıyla yaşadıklarının farkında olduklarını hissederler. “Dünyanın en, başarılı, en çok sevilen ve en iyi eğitimcisi olmak” her eğitimcinin öğretmenin kariyer hedefi olmalıdır bence…
Kalbin aklı ve sezgileriyle, çocukların ışıltılı gözlerinden farklılıkları ve yetenekleri keşfetmek en büyük zevkidir öğretmenin. Öğrencilerinin ve iş ortaklarının hayal güçlerini sergileme ve esinlendirme ortamlarını oluşturmak ve sonsuz düşlemenin özgürlüğünü yaşayan ve bunları eyleme, (üretime-davranışa) dönüştüren bireyler yetiştirmek istiyorum.
Akademik bilgi, meslek aşkı ve çocuk sevgisi, bu evrenin öğretmenlere verdiği bir lütfudur. Ancak asıl mayamız genlerimizdeki Mustafa Kemal Atatürk’ün de belirttiği gibi;” Yüksek Türk Kültürü” düşüncesidir. Bir eğitimci; “Muhtaç olduğun kudret damalarındaki asil kanda mevcuttur.” Sözünün gizemi ile hareket etmelidir.
Çocuklardaki yetenekleri keşfetmek ve açığa çıkarmak ve çocukların bu yeteneklerini kullanmalarına yardımcı olmaktır eğitimcinin en önemli işi. Her eğitimci bu lütuf ile yaşama tutunmalıdır ve bu şekilde nefes alıp vermekte olduğuna inanarak çalışmalıdır.
