Yalanların ve acıların unutulduğu şu kısa dünyada nasıl bir hayat yaşıyoruz. Bana göre bize ait olmadığı gibi söz hakkımızın da olmadığı bir hayat yaşıyoruz. Eşimiz için yaşıyoruz, çocuklarımız için yaşıyoruz, işimiz için yaşıyoruz. . .
Ve zaman. ..Su gibi akıp geçiyor. Ne geride bıraktıklarına bakıyor ne de önüne katıp götürdüklerine. Ne ömrümüzden çalanlara hesap soruyor nede mutlu edenlere ödül veriyor. Bunu yapmak bize düşüyor. Zaman bizimle yarışta; acımasızca günlerimizi alıp gidiyor. Bizde ondan neler alabiliriz diye mücadele edip duruyoruz. Kimi zaman gerçekten mutlu oluyor, kimi zaman bir yalanı gerçekmiş gibi yaşamaya çalışıyoruz. İşin en acı yanıda bunu bilerek yapıyoruz.
Üstad Necip Fazıl ne güzel diyor ' 'hep nefs çıkar karşıma ölüp ölüp dirilsem, insanlardan kaçmak kolay kendimden kaçabilsem ''Mesele gerçeklerin kırk kilit altında gizlediği şu zamanda gerçeği gören göz olmak, duyan kulak olmak, düşünen beyin olmak!
Hayatı acısıyla tatlısıyla ama gerçeğiyle yaşamak gerek. Aksi halde ancak kendimizi kandırmış oluruz. Elbette ailemiz için, çocuklarımız için fedakarlık yapacağız ama bunu yaparken bize ait olan hayatı da yaşamayı ihmal etmeyeceğiz.
Mümkün oldukça hayatımızdaki ' 'keşke ''leri en aza indireceğiz. Görecek göz olmayınca ışığın ne anlamı var. Yüreğimizde hiç sönmesine izin vermediğimiz adı ''umut ''olan bir ışığımız olacak, bizi ayakta tutacak. Güçlendirip yarınlara taşıyacak...
Güzel günlerin umuduyla yaşayıp, o günlere kavuşmak dileğiyle. . .
